ยีนเพียงอย่างเดียวไม่ได้ทำให้มนุษย์เป็นมนุษย์ เพราะมนุษย์และลิงชิมแปนซีมีดีเอ็นเอร่วมกันประมาณ 98 เปอร์เซ็นต์ แต่ยีนถูกเปิดที่ไหน เมื่อไร และมากน้อยเพียงใดอาจมีความสำคัญในการแยกผู้คนออกจากไพรเมตอื่นๆDNA ของมนุษย์เมื่อใส่เข้าไปในเอ็มบริโอของหนู กระตุ้นการทำงานของยีนในนิ้วหัวแม่มือที่กำลังพัฒนา (แสดงเป็นสีน้ำเงิน) แต่กิจกรรมนี้ต่ำกว่ามากเมื่อใช้ลำดับดีเอ็นเอเดียวกันของลิงชิมแปนซีหรือลิงจำพวกลิง ความแตกต่างอาจชี้ให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงทางพัฒนาการที่ทำให้เราเป็นมนุษย์
THUMBS UP DNA ของมนุษย์เมื่อใส่เข้าไปในเอ็มบริโอของหนู
จะเพิ่มกิจกรรมของยีนในนิ้วหัวแม่มือที่กำลังพัฒนา (แสดงเป็นสีน้ำเงิน) แต่กิจกรรมนี้ต่ำกว่ามากเมื่อใช้ลำดับดีเอ็นเอเดียวกันของลิงชิมแปนซีหรือลิงจำพวกลิง ความแตกต่างอาจชี้ให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงทางพัฒนาการที่ทำให้เราเป็นมนุษย์
AAAS/วิทยาศาสตร์
DNA ของมนุษย์จำนวนหนึ่งที่ใส่เข้าไปในตัวอ่อนของหนูจะกระตุ้นการทำงานของยีนในนิ้วหัวแม่มือ นิ้วเท้า ขาหน้า และขาหลังที่กำลังพัฒนา แต่ลิงชิมแปนซีและลิงจำพวกลิงที่มีดีเอ็นเอเดียวกันนี้กระตุ้นกิจกรรมเพียงเล็กน้อยในแขนขาที่กำลังพัฒนา รายงานผลการศึกษาใหม่ในวารสาร Science เมื่อวัน ที่ 5 กันยายน
การวิจัยสนับสนุนแนวคิดที่ว่าการเปลี่ยนแปลงในการควบคุมยีน—แทนที่จะเป็นการเปลี่ยนแปลงในยีนเอง—เป็นขั้นตอนวิวัฒนาการที่สำคัญในความสามารถของมนุษย์ในการใช้ไฟ ประดิษฐ์ล้อ และไตร่ตรองคำถามที่มีอยู่ เช่น อะไรที่ทำให้ผู้คนแตกต่างจากลูกพี่ลูกน้องของเจ้าคณะ
“เรากำลังพยายามหาว่าอะไรทำให้เราเป็นมนุษย์”
James Noonan นักพันธุศาสตร์จากมหาวิทยาลัยเยล ซึ่งเป็นผู้นำการศึกษาร่วมกับเพื่อนร่วมงานจาก Lawrence Berkeley National Laboratory, the Genome Institute of Singapore และ Medical Research Council
ในสหราชอาณาจักรกล่าว “เรารู้ว่าสิ่งที่ทำให้เราเป็นมนุษย์ทางชีวภาพนั้นถูกเข้ารหัสไว้ในนั้นที่ไหนสักแห่ง”
นูแนนและเพื่อนร่วมงานได้สำรวจพื้นที่อันกว้างใหญ่ของ DNA ของมนุษย์ซึ่งไม่มีรหัสสำหรับสร้างโปรตีน ก่อนหน้านี้เรียกว่า “ขยะดีเอ็นเอ” ส่วนของภูมิภาคที่ไม่ใช่ยีนเหล่านี้เป็นที่รู้จักกันว่ามีบทบาทในการกำกับดูแล เรียกเลขหมายหรือเพิ่มกิจกรรมของยีนจริง
เช่นเดียวกับการเดินสายไฟฟ้าในบ้าน ยีนอาจถูกเปิดในหลายๆ จุดพร้อมๆ กัน แม้ว่าอาจจำเป็นเพียงจุดเดียว เช่น ตา ฟรานเชสกา มาริอานี จาก Broad Center for Regenerative Medicine and Stem Cell Research แห่ง Broad Center for Regenerative Medicine and Stem Cell Research มหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย,. ดังนั้นในขณะที่การศึกษาใหม่ไม่สามารถบอกได้ว่าการเปลี่ยนแปลงด้านกฎระเบียบเหล่านี้อาจส่งผลต่อตัวอ่อนของมนุษย์อย่างไร “สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเพียงเล็กน้อยสามารถสร้างความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ได้อย่างไร” เธอกล่าว “สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับสิ่งนี้คือทิศทางที่จะไปได้”
นักวิจัยระบุว่าบริเวณ DNA ประกอบด้วยคู่เบส 546 คู่หรือ “ตัวอักษร” ของรหัส ในขณะที่บริเวณนี้แทบไม่มีการเปลี่ยนแปลงของดีเอ็นเอในช่วงวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตที่มีกระดูกสันหลัง แต่มีการเปลี่ยนแปลงสะสม 16 ครั้งตั้งแต่บรรพบุรุษของลิงชิมแปนซีและมนุษย์แยกจากกันเมื่อประมาณ 6 ล้านปีก่อน รายงานของผู้วิจัย การเปลี่ยนแปลง 13 รายการเหล่านี้ถูกจัดกลุ่มภายในพื้นที่คู่เบส 81 แห่ง
Sean Carroll จาก University of Wisconsin–Madison กล่าวว่า “ถ้าคุณสวมบทบาทเป็นนักสืบพันธุกรรม การเปลี่ยนแปลงหลายอย่างในพื้นที่เล็กๆ
เพื่อดูผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ นักวิจัยได้ใส่เวอร์ชันของมนุษย์ เวอร์ชันชิมแปนซี และเวอร์ชันลิงแสมลงในตัวอ่อนของหนู ทุกเวอร์ชันเปิดใช้ยีนในหูและตาที่กำลังพัฒนา และในเหงือกของตัวอ่อนที่เรียกว่าคอหอย
รักษาตัวเอง
ลุยเลย! คุณสมควรได้รับข่าววิทยาศาสตร์
ติดตาม
แต่มีเพียงเวอร์ชันของมนุษย์เท่านั้นที่กระตุ้นการทำงานของยีนในนิ้วหัวแม่มือ แขน ขา ขาหลัง และนิ้วเท้าในยุคดึกดำบรรพ์ของหนู
การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวในกิจกรรมของยีนอาจนำไปสู่การพัฒนาที่ทำให้มนุษย์สามารถเดินตัวตรงได้ เช่น นิ้วเท้าที่สั้นลง นักวิจัยคาดเดา แต่ต้องทำอีกมากเพื่อสร้างลิงค์ดังกล่าว Carroll เตือน
“เรายังไม่สามารถสรุปความหมายของมันได้ทั้งหมด เราต้องคาดหวังว่าในการเปลี่ยนแปลงแขนขา สมอง หรือโครงกระดูกของมนุษย์นั้น ยีนจำนวนมาก จำนวนมาก จำนวนมากมีส่วนเกี่ยวข้องในระยะเวลาอันยาวนาน” แครอลกล่าว “ถ้าคุณคิดว่าชิ้นส่วนนี้เป็นส่วนหนึ่งของปริศนาพันธุกรรม เราก็ไม่รู้ว่าชิ้นส่วนนี้ใหญ่แค่ไหน หรือพอดีตรงไหน”
Credit : fashionaims.com
umpchampagne.com
vecfat.net
mmofan.net
francktioni.com
zaufanafirma.net
butserancientfarm.org
balthasarburkhard.net
efacasagrande.net
bereanbaptistchurchbatesville.com
sharkgame.org
coachfactoryoutlettcd.net
montichiaricalcio.com
